زندگی سیاوش کامکار...
سیاوش کامکار متولد آبان ۱۳۶۸ در تهران، فرزند دو هنرمند نامی، پشنگ کامکار و سودابه سالم است. او فراگیری موسیقی را در سال ۱۳۷۵ نزد عموی خود، ارژنگ کامکار با ساز تمبک آغاز کرد. از سال ۱۳۷۶ تا کنون مشغول فراگیری ساز سنتور زیر نظر پدر و عمویش، پشنگ کامکار و اردوان کامکار می‌باشد. همچنین سیاوش کامکار از سال ۱۳۸۴ یادگیری مقدمات و اصول آهنگسازی را نزد هوشنگ کامکار و نوازندگی ویلن را نزد ارسلان کامکار آغاز کرده است.
از جمله فعالیت‌های هنری این جوان بااستعداد عرصه‌ی موسیقی می‌توان به ضبط و انتشار آلبوم تکنوازی سنتور با عنوان «بارانی بر دریا» در سال ۱۳۸۳، همکاری در خلق آلبوم «ا مشو» کار گروهی کامکارها به خوانندگی عدنان کریم در سال ۱۳۸۴، ساخت و ضبط قطعاتی برای سنتور و ارکستر سمفونیک در سال ۱۳۸۵ و تلاش‌هایی در زمینه‌ی موسیقی تلفیقی به‌همراهی نیریز، صبا و هانا کامکار اشاره کرد. وی سال گذشته در کنسرت آثار سمفونیک گروه کامکارها به رهبری ارسلان کامکار به نوازندگی سنتور پراخت.

سیاوش کامکار در سال ۸۵ به‌همراه پدرش، پشنگ کامکار در سومین برنامه‌ی «تکنوازان» به هنرنمایی پرداخت. این برنامه‌ها در سرسرای كاخ ‏نياوران و به‌همت انجمن موسيقی‌دانان نياوران، ماهنامه‌ی «فرهنگ‌وآهنگ» و به مديريت هنری «مجيد ‏درخشانی» برگزار می‌شد. اين پروژه كه هر برنامه‌ی آن شامل دو بخش پيشكسوتان و جوانان بود، متأسفانه دیگر ادامه نیافت و حتی خبری از سی‌دی صوتی اجراها هم نشد!
بدیهی است که زیستن در خانواده‌ای سرشار از موسیقی موجب علاقه و رشد استعداد موسیقی می‌شود. اما پشتکار و جدیت و مهم‌تر از همه استعداد خلاقیت، شرط لازم برای شکوفایی در هنر است.
از زبان سیاوش کامکار...
سال ۱۳۷۵ دوم دبستان بودم که آموزش تمبک را نزد عمویم، استاد ارژنگ کامکار شروع کردم. دو سال به نواختن تمبک و ریتم‌های موسیقی سنتی مشغول بودم. در تابستان ۱۳۷۷ گروه کامکارها برای اجرای کنسرت به‌مدت چهار ماه عازم سفر شدند و من هم بعد از مدتی دلتنگی برای پدر و عموهایم تصمیم گرفتم برای به‌یاد آوردن پدر در آن مدت و همین‌طور غافلگیر کردن او پس از بازگشت از سفر، فراگیری ساز سنتور را شروع کنم. اولین کسی که مضراب‌ها را به دستم داد و نواختن اولین مضراب‌ها را به من آموخت ماردم (سودابه سالم) بود. بعد از بازگشت پدر، نزد او کتاب‌هایی را که نوازندگان و استادان مختلف نوشته بودند، فرا گرفتم.
در ابتدا ارتباط با سنتور برایم مشکل بود. زمان‌هایی بدون هیچ قاعده‌ای با مضراب بر روی ساز می‌زدم، کاملاً بی‌معنی. بعد پدرم گفت که تو می‌توانی خودت چهارمضراب بسازی و به من یاد داد که چگونه آن قطعه‌ی بی‌معنی را معنی‌دار و با ریتم و منظم بنوازم. کم‌کم تمریناتم از روزی نیم‌ساعت به‌مدت ۷ ساعت رسید. در خود پیشرفتی را احساس کردم و حالا با ساز ارتباط برقرار می‌کنم.
در تمرین‌های پدر با گروهشان همیشه حاضر بودم و خوب گوش می‌دادم و در منزل به ساز پدر و در تمرین‌ها به دست‌های عمویم [اردوان کامکار] که واقعاً حیرت‌انگیزند، نگاه می‌کردم. او که علاقه‌ی مرا می‌دید، نکته‌هایی را به من تذکر می‌داد که در واقع صعود به یک قله‌ی سخت را برایم آسان می‌کرد و من تمریناتم را ادامه دادم. اولین کارهایم را نزد عموی خود، اردوان کامکار ضبط کردم. او با این کار مرا تشویق کرد و تصمیم گرفتم کارم را جدی‌تر بگیرم. حدود یک سال و نیم فقط تمرین کردم و به ساز پدر و عمویم و نوارهایشان و تمریناتشان گوش می‌دادم. دوست داشتم این دو شیوه را در هم بیامیزم. کار سخت بود تا اینکه در پاییز ۸۳ شروع به ضبط کارهایم کردم. قطعات زیادی ساخته بودم و همه را اجرا کردم. این مجموعه، قسمتی از آنها است که فکر می‌کنم به من نزدیک‌تر است.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: